چه سخته منتظر قاصدک بودن!

در جاده ای که بادی در اون نمی وزه...

این روزا چه قدر دلم هوای اون روزا رو کرده ...

خیلی ها با هم جفت بودند ولی جور هیچوقت...

از تصمیم های یکطرفه..

از رفتن های بی اجازه..

از شکستن های بی مورد..

از اینکه خیلی ها به نام دیگران و بکام خود عمل می کنند بیزارم....

این روزها انقدر تنهام که حتی سایمو پشت سرم نمیبینم ....

یه روز پشیمون میشی از رها کردنم

مثل کودکی که تو شلوغی بازار دست مادرش رو …

خاطره ...یعنی گذشته ها ،هیچوقت نگذشتن...

تو دفــترم تصویری از بهار بیادت کشیدم اما...

واقعیت اینه تو دلم برگ ریزان شده...

مدت هاست سنگین تر از اون شدم

که با اشک سبک شم چون میدونم خیلی از یخ کردن های ما از سرما نیست …

از دلهای تعطیل ادمهای دنیای ما هست

معرفت سیری چند؟

این همان قصه ی سردرگمی های من است...

برای یه دوست بی معرفت...

فقط اینو میدونم اگر آدمی چیزی یا کسی رو واقعا دوست داشته باشه حتی اگه تموم دنیا علیه ش باشن و دست به دست هم بدن تا دوست داشتنی هاشو بگرین ازش

اون آدم یا پای خواستش می ایسته تا بدست بیارتش و قهرمان زندگی میشه یا وجدان و معرفت و شرفش رو میزاره کنار و همه چی رو فراموش میکنه...که اگر راه اول رو انتخاب کرد میشه سمبل ایستادگی و اگر راه دوم رو رفت و زد زیر همه چی میشه سمبل شیطان که نثارش سنگ و لعنته...