چه سخته منتظر قاصدک بودن!
در جاده ای که بادی در اون نمی وزه...
چه سخته منتظر قاصدک بودن!
در جاده ای که بادی در اون نمی وزه...
این روزا چه قدر دلم هوای اون روزا رو کرده ...
این روزها حال اون بچه ای رو دارم که هیچکس
تو کوچه بازیش نمیده...
خیلی ها با هم جفت بودند ولی جور هیچوقت...
از تصمیم های یکطرفه..
از رفتن های بی اجازه..
از شکستن های بی مورد..
از اینکه خیلی ها به نام دیگران و بکام خود عمل می کنند بیزارم....
این روزها انقدر تنهام که حتی سایمو پشت سرم نمیبینم ....
یه روز پشیمون میشی از رها کردنم
مثل کودکی که تو شلوغی بازار دست مادرش رو …
تو دفــترم تصویری از بهار بیادت کشیدم اما...
واقعیت اینه تو دلم برگ ریزان شده...
مدت هاست سنگین تر از اون شدم
که با اشک سبک شم چون میدونم خیلی از یخ کردن های ما از سرما نیست …
از دلهای تعطیل ادمهای دنیای ما هست
برای کسی که با پای خودش رفت ...
دلتنگی حماقت محضه.
تلخ ترین دقیقه زندگی وقتیه که بگی..
چی فکر میکردم و چی شد...
دل به آدما نده
تو که از خدا براشون عاشقانه تر نبودی و بیشتر نذاشتی....
اونا خدای خودشونو به یه تیکه نون و یه جرعه آب می فروشن...
دیگه تو رو که معلومه حتما... به نیمه آدمی.....!